Het woord dialoog is een modewoord geworden. Ik vroeg me af waarom dat is.
Anno 2016 is de definitie van dialoog: een werkelijk gesprek waarbij de nadruk ligt op het gezamenlijk nadenken en het verkrijgen van nieuwe inzichten. Plato formuleerde het wat scherper: een dialoog is een systematische vorm van het ontwikkelen van gedachten die, omdat alles tegen elkaar wordt afgewogen, voor alle betrokkenen tot een helderder inzicht leidt. Je zou kunnen zeggen dat een dialoog nodig is voor het behandelen van zogenaamde "trage vragen", je hebt tijd nodig om de vragen te kunnen beantwoorden. Volgens Kunneman zijn trage vragen vooral zingevingsvragen. Voorbeelden zijn: hoe gaan we om met ziekte? hoe gaan we om met lijden en de dood? Hoe gaan we om met vluchtelingen? en hoe gaan we om met asielzoekers? Hoe gaan we om met armoede? Hebben wij in het Westen iets te maken met de ongelijke verdeling van rijkdom in de wereld?
Dit zegt Kunneman al in 1999 en ik durf te zeggen dat dat niet veel veranderd is. Misschien wel het gevoel dat we meer moeten met trage vragen. Maar tot echte uitvoer komt het nog niet echt. Hoe kan het ook anders in een wereld waarin rendementsdenken en marktwerking het allerbelangrijkst zijn. In die wereld echter wordt het begrip "dialoog" het meest misbruikt voor mijn gevoel. Zou het kunnen zijn dat alleen het gebruik van het woord "dialoog" een gevoel van zingeving met zich meebrengt? Of zou het zijn omdat we eigenlijk heel graag de trage vragen behandelen maar geen mogelijkheid nog daartoe zien of willen organiseren?
Gelukkig zijn er steeds meer mensen die de begeleiding van (socratische) dialogen op zich nemen. Want een dialoog is niet zo maar een dialoog.
leopoldappelsenperen.nl